Już od bardzo dawna narzekano, że ponieważ w poszczególnych krajach mamy różne waluty, istnieje wiele niedogodności zwłaszcza w czasie handlu. Musimy kupować waluty, gdy jedziemy na urlop, gdy pracujemy w innym kraju i wysyłamy pieniądze do swoich zagranicznych znajomych. Nie ma się więc co dziwić, że ludzie zaczęli myśleć o wprowadzeniu jednolitej waluty w wielu krajach, która pomogła by niwelować wspomniane wcześniej niedogodności.
Wprowadzenie waluty euro
Wraz z powstaniem Unii Europejskiej, jej członkowie dążyli do wprowadzenia wspólnej waluty. Pierwsze rozmowy na ten temat, rozpoczęły się jeszcze w latach sześćdziesiątych XX wieku, lecz plan wprowadzenia nowej waluty został zatwierdzony dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku. W roku 1992, wszystko było już ustalone i podpisane. Na mocy traktatu z Maastricht postanowiono, że od stycznia 1999 roku, zostanie powołana unia walutowa i że wszystkie kraje które spełnią odpowiednie kryteria, będą mogły posługiwać nową, wspólną walutą która nosi nazwę Euro.
Aby mieć możliwość wejścia do Unii Walutowej, trzeba było spełnić szereg warunków. Oto te najważniejsze:
– inflacja w danym kraju nie mogła być wyższa niż 1.5% pkt proc średniej stopy inflacji w trzech krajach Unii Europejskiej, gdzie była ona najniższa,
– długoterminowe stopy procentowe nie mogły przekraczać więcej niż o 2 pkt procentowe średniej stóp procentowych w 3 krajach Unii Europejskiej o najniższej inflacji,
– deficyt budżetowy nie mógł być wyższy niż 3% PKB,
– dług publiczny nie mógł być wyższy niż 60% PKB,
– kraj musiał posiadać stabilny kurs wymiany walut w ciągu ostatnich 2 lat.
Kryteria te zostały wówczas spełnione przez Austrię, Belgię, Francję, Hiszpanię, Holandię, Irlandię, Luksemburg, Niemcy, Portugalię oraz Włochy. Wymaganiom nie podołały Szwecja oraz Grecja. Pomimo spełnienia wszystkich warunków, do unii monetarnej nie weszła Dania i Wielka Brytania.
Etapy wprowadzania Euro
Od roku 1998, etapowo zaczęto wprowadzać do poszczególnych krajów nową walutę. Wyglądało to następująco:
– etap przygotowawczy – trwał od 1 maja 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku. Ustalono wtedy jakie państwa wejdą do strefy euro, określono kursy wymiany, a także powołano Europejski Bank Centralny.
– etap przejściowy – trwał od 1 stycznia 1999 do 31 grudnia 2001 roku – w okresie tym, euro stosowane było w formie bezgotówkowej. Ustalono ponadto, że w tym okresie euro jak i waluty narodowe będą funkcjonowały równolegle.
– etap końcowy – trwał od 1 stycznia 2002 roku do 30 czerwca 2002 roku – w tym etapie, nastąpiło wycofanie z obiegu banknotów i monet narodowych, a na ich miejsce wprowadzono banknoty i monety euro.
Po roku 2002, do strefy euro przystąpiło jeszcze kilka krajów. Należą do nich: Słowenia, Cypr, Malta, Słowacja, Estonia, Łotwa i Litwa.
Wspólna waluta z całą pewnością jest niezmiernie wygodna dla przedsiębiorców, którzy współpracują z kontrahentami z rożnych krajów. Nie muszą oni wymieniać walut by płacić za faktury, nie ma ryzyka walutowego więc prowadzenie biznesu nie jest ryzykowne. Jednakże ze względu na różnice w poziomie gospodarczym z jakim mamy do czynienia w poszczególnych krajach, część z państw należących do Unii walutowej zastanawia się, czy jej nie opuścić i nie powrócić do swoich narodowych walut.
